Hobbits, geisers en shoarma (dinsdag 5 feb - zaterdag 9 feb)

Glooiende groene heuvels, een lieflijk dorpje aan een vijver en de Green Dragon als lokale pub. Je ziet de kleine wezens hier bijna rondlopen. We zijn in Hobbiton! De filmset waar stukken van de eerst 3 Lord of the Rings films opgenomen zijn en later stukken van de Hobbit Trilogie. Toen de regisseur en locatie scouts boven het gebied vlogen in een helikopter viel hun oog op deze schapenboerderij. Bijna perfect. Bijna, want er moesten nog wel wat heuvels geëffend worden, nieuwe heuvels gemaakt en er werd zelfs een pijnboom vanuit het naburige stadje omgehakt en ingevlogen. De boom heeft het niet overleefd en dus werd voor de Hobbit de boom nagemaakt van staal en piepschuim, voorzien van plastic bladeren made in Taiwan. Dat films over het algemeen qua sets list en bedrog zijn wordt nu wel duidelijk. Zelfs het NZ leger moest er aan te pas komen om een toegangsweg te bouwen en ze zijn zelfs als orc leger te bewonderen in de film. 
Maar toegegeven, het ziet er nu wel prachtig uit. Rondom de vijver is een mini dorpje gebouwd. Kleine huisjes, kleine moestuintjes, kleine wasjes aan de lijn, kleine brievenbusjes. We volgen een tour door het dorpje. In de groep zijn een aantal echte LotR fanaten die precies weten waar elk karakter woont in de film en van elk huisje en kruiwagen een foto nemen. Ieder zn passie zullen we maar zeggen. De gids vertelt leuke weetjes over dingen die tijdens het filmen en achter de schermen gebeurd zijn. We eindigen de tour met een Hobbit biertje (speciaal gebrouwen voor de filmset) in de Green Dragon. Volgende keer kijken we de films met hele andere ogen. 
Oh ja, alles is nep. De voordeuren zijn slechts een facade, er achter zit niks. De pompoenen in de voortuinen en de was aan de lijn is van plastic. Na de opnames van de LotR films werd de hele filmset weer gesloopt. Toeristen die destijds kwamen kijken naar het beroemde dorpje kwamen van een koude kermis thuis. Toen de regisseur een paar jaar later weer bij de schapenboer aanklopte om de Hobbit films op te nemen, zag de man business. Hij eiste dat de filmset deze keer van bestendige materialen gebouwd zou worden die achterbleven. En dus werd er twee jaar gebouwd aan een filmset waar slechts 12 dagen opgenomen is. Nu komen er jaarlijks tienduizenden toeristen langs. De schapenboerderij is nog in bedrijf, maar dat zal wel hobbyboeren zijn inmiddels… 
We verlaten het lieflijke Hobbiton en rijden verder naar Rotorua, de uitvalsbasis voor geisers en themale bronnen. Midden in het stadje is een park waar het hete, naar zwavel ruikende water uit verschillende bronnen naar boven borrelt. Bijzonder dat het hier zomaar uit de grond komt, en het hele gebied rondom het stadje is er van vergeven. We gaan naar Whakarewarewa Village, een dorpje waar Maori wonen en werken en van waaruit je de geisers kunt zien spuiten. Het doet nogal toeristisch aan en de geiser kan het niet halen bij wat we op IJsland hebben gezien. Maar toch blijft het een bijzonder fenomeen. We maken een wandelingetje langs kokend hete meertjes met een chemisch blauw en groen tintje, en borrelende grijze modderpoelen. 
Woensdag 6 februari is het Waitangi Day, een nationale feestdag hier. Op deze dag werd ooit de Declaration of independence getekend in Waitangy, waar we eerder waren. Wij maken er een rustdag van, lekker een dagje niet in de auto. We staan op een camping aan de Blue Lake, even buiten Rotorua. ’s Ochtend maken we een wandeling (serious hike noemt Hains het) rondom het meer. De rest van de dag is het beetje zwemmen, beetje zonnen, beetje tukken. ’s Avonds gaan we het stadje in. Het is rustiger dan verwacht. Heel anders dan bij ons op Bevrijdingsdag als in elk stadspark een festival is. We drinken een paar lokaal gebrouwen biertjes bij de plaatselijke brouwerij en eten een lekkere Fat Dog hamburger. 
De volgende dag gaan we weer verderop. We rijden naar Taupo, prachtig gelegen aan een groot meer. We parkeren de camper langs het water en bakken een eitje. Wat is het toch een leuke manier van reizen in zo’n camper! Na de lunch rijden we verder langs de oever van het meer en slaan vervolgens af richting Tongariro National Park, onze bestemming voor vandaag. In dit NP liggen 3 van de grootste vulkanen van Nieuw Zeeland en in dit gebied willen we morgen een wandeling, eh hike maken. Aangekomen bij de DOC camping in Whakapapa vraagt de campingmeneer of we gebooekt hebben. Nee dus. Kansloos. Het gebied is erg in trek en de camping is al vol. Dat is de eerste keer dat we dit meemaken. We dachten dat het hoogseizoen al een beetje voorbij was en dat het al wat rustiger werd, maar niets is minder waar hier. Gelukkig is er 6km verderop nog plek op een andere camping. We strijken neer en trekken de lange broek en lange mouwen aan. Het is fris hier, dat zijn we niet meer gewend! De rest van de middag is het spelletjes doen en plannen maken voor de volgende dag. 
Vrijdag 8 februari. Als we wakker worden piept het zonnetje als vanouds alweer boven de horizon uit. Na het ontbijt pakken we broodjes en water in de rugzak en trekken onze wandelschoenen aan. We gaan hiken vandaag. De populaire Tongariro Alpine Crossong slaan we maar even over. 19 km lijkt ons toch wat ver, 80 dollar voor een busje om je op te halen bij het eindpunt wat veel, en wolken omhullen de toppen van de vulkanen. In plaats daarvan gaan we naar een waterval en een bergmeer. Gehuld in shirts, vesten en jassen zetten we de pas er in. Het eerste stuk is over een soort heide en daarna een stuk door het bos langs een rivier. De lucht klaart op en de lagen kleding gaan uit. Na een uurtje wandelen komen we bij een mooie waterval uit. We drinken wat en dan gaat de route verder naar de bergmeren. We zijn de boomgrens gepasseerd en in het zonnetje op de flanken van de bergen is het inmiddels lekker warm. Vooral bergop, een pittige klim af en toe. Na een uur bereiken we de bergmeren en is de tocht de moeite waard geweest. Aan de ene kant Mt Tongariro, ook wel bekend als Mount Doom in Lord of the Rings. Aan de andere kant Mt Ngauruhu, waar zelfs nog een beetje sneeuw op ligt. De bergmeren zijn oude kraters die volgelopen zijn met water. We genieten van het uitzicht en eten een broodje. Dan is het weer zo’n 2 uurtjes wandelen naar beneden. Als we aankomen zijn we ‘out the corpses’ zoals Hains zegt (beter bekend als ‘út ‘e liken’)…. 
De volgende dag trekken we verder, richting de oostkust. Gewoon, omdat het kan, en omdat Willemien zin heeft in wijntjes. We rijden binnendoor van Taihape richting Napier. Werkelijk een schitterende route! Het eerste stuk slingert door heuvels met grasland, zover het oog reikt. Hier wonen alleen maar schapen, geen mens te bekennen. Schapen en nog eens schapen. Thuis zoeken we ons scheel en betalen we ons blauw voor een kleine hectare grond. Hier zijn weides tot aan de horizon en verder. We zien het al helemaal voor ons: Willemien runt een schapenboerderij en Hains opent een shoarmazaak. Helaas ligt het een beetje ver weg van huis. Het grasland gaat over in bos. Wederom zover het oog reikt. Wát is het hier mooi! Volgens Hains het mooiste stuk van NZ dat we tot nu toe gezien hebben. Kuilblokken en vanghekken kondigen de bewoonde wereld weer aan. We laten de bergen achter ons en voor ons doemt de kust weer op. De laatste flanken van de bergen zijn begroeid met druiven. Hier zijn de oudste wijngaarden van NZ. In Hastings zoeken we een camping. Morgen gaan we proeven wat voor lekkers de regio te bieden heeft! Nou ja, Willemien dan, Hains zal de dag doorbrengen op water en achter het stuur.