Van Sandy beaches naar Sandflies (woensdag 13 feb - vrijdag 15 feb)

Woensdag 13 februari rijden wij verder. Abel Tasman National Park is het doel. Daar waar de Nederlandse ontdekkingsreiziger het voor het eerst aan de stok kreeg met de Maori. Via Havelock rijden we naar Nelson. Het heeft in NZ al maanden niet geregend en overal is het kurkdroog. Hier in de omgeving woedt een hevige brand die al mensen, vee en hectares natuur geëist heeft. Gelukkig merken en zien we er niks van. Vanuit Nelson rijden we richting Kaiteri, langs de kust. Hier wordt het al toeristischer. In Motueka lunchen we ergens en dan het laatste stukje verder naar het einddoel voor vandaag: Marahau. Hier houdt de weg op en begint de natuur. Letterlijk aan de rand van Abel Tasman NP parkeren we onze camper bij The Old Barn, een leuke camping. Voorzien van de nodige folders zoeken we een tour voor morgen uit. We willen gaan kajakken langs de kust. Nadat we geboekt hebben lopen we een stukje het park in naar het eerste strandje. Hains luierend in de lamzack, Willemien dobberend in het water. Zo zien onze stranduurtjes eruit.

Donderdag is het vroeg opstaan voor ons doen. Om kwart over 8 staan we klaar om opgepikt te worden door de kajak company. Die brengt ons naar het strand van Marahau. Daar zijn vele kleine blauwe Ford trekkers bezig om de boottrailers met boten en kajaks het water in te brengen. Het is eb, dus ze rijden ze een stukje de zee in om ze daar te lossen. De oude(?) trekkers staan netjes in he gelid met de wielen in het zeewater in de baai. Een mooi gezicht. Met een boot wordt onze groep naar Torrent Bay gebracht. We varen langs de kust waar tropisch regenwoud en blauw zeewater elkaar raken, hier en daar gescheiden door kleine baaien met goudgele stranden. Hier is het ook wel mooi! We worden afgezet, stappen van de boot af en waden het laatste stukje door het water. Dan is het tijd om de benen te strekken. Het volgende stuk van de tocht is een wandeling (oh nee, hike) over een deel van de Abel Tasman Coastal Track naar Barke’s Bay. Een mooi stuk door het woud met af en toe uitzicht op een baai. 2 uurtjes later komen we op Barke’s Bay aan waar we even tijd hebben om onze broodjes te eten en te zwemmen. Dan komt de watertaxi ons weer oppikken om ons naar Observation Beach te brengen. Daar liggen de kajaks klaar voor het laatste stuk. De armen en buikspieren zijn aan de beurt. Na een korte instructie trekken we de zwemvesten aan een settelen ons in de kajaks. Als de hele groep te water is zet Willemien vooraan in de kajak de peddels in het water en steekt op volle toeren van wal. Hains heeft achterin de kajak het ‘swit op it gebit’ om het tempo bij te houden. De gids zegt dat het wel wat kalmer kan, anders maken we de middag niet vol. We peddelen naar een eilandje vlak voor de kust. Hier woont een kolonie zeehonden. De mannetjes hebben maanden geleden hun plicht gedaan en zwemmen nu weer ergens in de oceaan. De vrouwtjes hebben ongeveer 2 maanden geleden hun jongen gekregen en de ‘single moms’ hebben nu de vinnen vol aan zwemles en visles. De jongen spelen op de rotsen en in het water, een mooi gezicht. We peddelen naar een volgend eilandje waar we aanmeren op een kleine baai. Hier maakt de gids koffie/thee en kunnen wij even zwemmen en zonnen. Dan peddelen we terug naar Marahau. Het was een prachtige dag, mooi om de kust van het park vanaf het water te zien. 

Vrijdag 15 februari. Tijd om verder het Zuidereiland te verkennen. We rijden via Motueka naar St Arnaud aan het Rotoito Lake, in het Nelson Lakes Nationaal Park. Een helder meer tegen de achtergrond van bergen, het begin van de Southern Alps. We picknicken aan het meer en rijden dan door naar Lake Rotoroa. Hier willen we op een camping gaan staan. Eenmaal aangekomen wemelt het er van de sandflies, hele kleine vliegjes die venijnig prikken. De lonely planet en de DOC had ons al gewaarschuwd, maar wij dachten dat we het met anti-insectenspray wel zouden redden. Niet dus, daar lachen die kleine beestjes om. Het is bijna niet te doen en dus besluiten we door te rijden en verderop een camping te zoeken. Een uurtje verder staat er een bordje ‘camping’ langs de weg. We gaan erheen en op het bordje staat dat de camping onderhouden wordt door de local community. Aanmelden in de pub. De local van dienst, de Chinees Kim Sui, vertelt dat er plek zat is en nadat we betaald hebben rijden we het terrein op. Plek zat is een understatement, het is uitgestorven. Een groot grasveld, een paar bomen, een paar dixies tegen de bosjes en een schommel. Deze keer geen Kiwi’s in grote campervans. Dus. Nadat we een uurtje geluierd hebben kijken we elkaar aan en denken hetzelfde. Hier worden we niet gelukkig van. Dus we stappen in de auto, wuiven naar de Chinees en gaan verderop. We besluiten door de rijden richting Lewis Pass, zo’n 100 km verderop. Net buiten Springs Junction gaan we naar een eenvoudige DOC camping waar plek is voor een paar campers. We squeezen ons ertussen. Ook hier stikt het van de sandflies dus we eten snel buiten en gaan dan naar binnen in de camper. Hains krijgt het lumineuze idee om de achterklep open te doen en het mosquitonet ervoor te hangen. Zo hebben we toch nog een beetje uitzicht en het buitengevoel. Morgen gaan we echt op naar de westkust!