The Far North (woensdag 30 jan - vrijdag 1 feb)

Na bijna 2 jaar voorpret is de reis dan nu echt begonnen. Maandagavond 28 januari stappen we op het vliegtuig voor het eerste stuk naar Seoul, Korea. Bijna 11 uren voor de boeg. Na een oer-Hollandse vliegtuigmaaltijd (aardappelpuree met rode kool en gehaktballetjes) doet Willemien de ogen dicht om 8 uren later weer wakker te worden voor het ontbijt. Hains doodt de tijd met films kijken. 

De overstap op Seoul  verloopt vlekkeloos, wat trouwens een prachtig vliegveld is. Strak, veel glas en staal, helemaal onze smaak. Het tweede stuk naar Auckland is nog eens bijna 11 uren vliegen. Willemien slaapt na het vliegtuig-avondmaal. Hains doodt de tijd met films kijken.

Woensdagochtend 08.15 lokale tijd landen we (dinsdagavond 20.15 in Nederland). We lopen hier precies 12 uren voor, lekker makkelijk voor onze volgers. Het is al 20 graden, dat belooft wat voor de dag! Een busje haalt ons op van het vliegveld en brengt ons naar het depot waar de camper staat. We krijgen een korte uitleg (it’s easy, no worries) en oh ja, of we de kentekenregistratie zelf even willen verlengen bij het postkantoor… We krijgen gepast geld mee, worden uitgezwaaid en dan start Hains de motor en kan de grote Roadtrip beginnen! 

Links sturen en links rijden in een automaat is wel even wennen. Gelukkig hebben we het adres van het postkantoor en navigatie bij ons en zo banen we ons een weg door het Aucklandse verkeer. Zonder brokken komen we aan, formuliertje invullen en klaar alweer. Dan nog langs de supermarkt voor de broodnodige inkopen voor de komende dagen. En dan snel de stad uit, op naar het noorden. We besluiten het eerste stuk rechtstreeks via de snelweg naar de eerste camping te rijden. Mooie routes komen er nog genoeg, we zijn wel toe aan een beetje rust. Nou ja Hains, dan, Willemien heeft heerlijk geslapen in het vliegtuig :-)

Uretiti is de eerste stop, een duincamping aan de oostkust. Basic voorzieningen, wel warme douches en zoek maar een plekje uit. Dit is kamperen zoals we het ons hadden voorgesteld! Motor uit, bikini aan en op naar het strand. Ideaal zo’n camper! Het is zo’n 28 graden hier, heerlijk. Na een beetje zwemmen en dutten op naar de warme douche. Die snoeiheet blijkt te zijn, gewoon aan de buitenkant van het toiletgebouw, deels onder een golfplaten afdakje. Na een lekker pasta en de afwas worden de oogjes al snel kleiner. De eerste nacht in onze knusse camper. Prima geslapen (Willemien) wel een beetje hard bed (Hains).

Als we de volgende ochtend wakker worden staat het zonnetje al weer aan de hemel en kan de korte broek direct weer aan. Heel wat anders dan in Nederland, hier kunnen we wel aan wennen! Na een ontbijtje voor de camper starten we de motoren weer en vervolgen onze weg naar het noorden. Nog een klein stukje over de snelweg (stel je er niet teveel bij voor, 1 baan richting het noorden en 1 baan richting het zuiden) tot even voorbij Whangarei en dan rijden we een prachtige route langs de kust vanaf Helena Bay bijna tot aan Russell. De weg slingert, met 50 toeren we lekker en na ieder bocht weer een prachtig uitzicht op de oceaan en goudgele stranden. Als je hier woont kan het onheil in de wereld je niet zoveel deren. In Okiato nemen we een kleine veerpont naar Opua en rijden we verder naar Paihia. Vlak buiten het stadje liggen de Waitangi Treaty Grounds, de plek waar in 1840 de ‘declaration of independence’ getekend werd door vertegenwoordigers van de Britse regering en vele Maori stamhoofden.  We zijn net op tijd voor de rondleiding en de gids van Maori afkomst vertelt op humoristische wijze over de geschiedenis van Nieuw Zeeland. Dat de Maori cultuur veel rijker is aan legendes, goden en gebruiken, en dat daar in het huidige Nieuw Zeeland niet veel ruimte meer voor is, steekt hij niet onder stoelen of banken. Deze historische plek werd in 1930 te koop aangeboden. De overheid van Nieuw Zeeland had geen belangstelling. Het bestaan van deze plek hangt af van een Britse Lord … die de 300 hectare grond opkoopt en schenkt aan ‘the people of New Zealand’. Hoezo weinig ruimte voor de Maori in het moderne Nieuw Zeeland?

We vervolgen onze weg langs Kerikeri naar Kaeo. Een mooie route langs de kust besluiten we even over te slaan omdat het einde van de middag nadert. Een bordje langs de weg geeft aan dat er over 2km een camping is. Na een half uur rijden hebben we blijkbaar de camping gemist. Net als we om willen keren valt ons oog op een bordje van een andere camping, een paar km verderop. We besluiten daar naartoe te rijden. Het heeft vast zo moeten zijn, want wat komen we op een prachtige plek uit! Helemaal aan het einde van een klein weggetje, aan een mooie baai, praktisch met de wielen in het zand. Wat een leven zo’n roadtrip! Met het geruis van de golven op de achtergrond is het heerlijk slapen.

Dag 3. Het doel voor vandaag is het uiterste puntje van het Noorder eiland: Cape Reinga. Via Mangonui rijden we naar Awanui, waar we nog even benzine en contant geld inslaan. Dan is het nog een dikke 100 km noordwaarts. Weer een prachtige route, dit land heeft niet anders. We rijden langs grote baaien, zien steeds meer beboste heuvels en steeds minder huizen. Het noordelijkste puntje is helemaal Nationaal Park en hier wonen helemaal geen mensen meer. In de verte doemen reusachtige zandduinen op. ‘The largest sand dunes of the world’ liggen aan de westkust bij Te Paki. Via een gravelweg komen we aan bij de duinen. Veel mensen huren hier een bodyboard, lopen bij e duiden omhoog en ‘sandboarden’ naar beneden. Wij besluiten een stukje omhoog te lopen en het eens te bekijken. Het is midden op de dag en het is een flinke klim door het loeihete zand naar de eerste richel. Daar aangekomen laten we het boarden voor wat het is, we gaan niet nog eens terug en dan weer omhoog om een board te halen. We willen door naar de top. Onze teenslippers verliezen we om de paar stappen in het zand, maar dat is nog altijd beter dan op blote voeten lopen. Het is een pittige klim in de brandende zon, maar het uitzicht boven maakt alles goed. We kijken uit over zandduinen, met hier en daar een groene oase en in de verte 90 Mile Beach en de oceaan. Terug naar beneden moeten we weer door het loeihete zand. Met grote passen gaat het een stuk sneller, maar het doet wel heel erg pijn aan onze voeten. Verbrand en gezandstraald komen we weer bij de camper aan.  

We besluiten meteen door te rijden naar Cape Reinga. Volgens de Maori is dit de plek waar de zielen van overledenen het land verlaten. Als ze water hebben gedronken van een van de bronnen gaan ze voor eeuwig naar hun thuisland. Als ze geen water hebben gedronken keren de zielen terug in een ander gedaante. Op dit uiterste puntje treffen de Tasman Sea en de South Pacific Ocean elkaar. Letterlijk, want golven vanuit beide richtingen botsen tegen elkaar. Volgens de Maori verenigen de mannelijke en de vrouwelijke zee zich hier, waaruit nieuw leven ontstaat.

We eindigen de dag op camping Tapotupatu wederom gelegen aan het prachtige Sandy Bay. We spoelen het laatste zand van ons af in de oceaan en doen dan een dutje. Wat een leven hebben we als kampeerders. ’s Avonds na het eten is het de hoogste tijd om de belevenissen van de afgelopen dagen op papier te zetten. Online lukt nog niet op deze afgelegen plek. Wat hebben we al veel mooie dingen gezien en meegemaakt, and it’s only just begun!

Wordt vervolgd!