Grotten en gloeiwormen (zaterdag 2 feb - maandag 4 feb)

Zaterdag 2 februari. We laten het noordelijkste puntje weer achter ons. Overal wonen mensen verspreid over de heuvels. Waar de mensen wel bij elkaar wonen is het niet meer dan een gehucht. Men is hier behoorlijk op zichzelf aangewezen want een supermarkt hebben we voor het laatst 80 km naar het zuiden gezien. Buren wonen hier ook op enkele kilometers afstand. Op het platteland wonen vinden we allebei prachtig, maar dit is wel veel van het goede. De koeien hebben hier wel een mooi leven; de hele dag buiten, hectares gras voor de bek en luieren in de schaduw van een boom. Ze zien er ook allemaal rond en gezond uit. 
De huizen zijn hier allemaal van hout, alleen begane grond en flauwe daken volgens Hains. Menig chalet bij ons op een camping is beter dan waar men hier in woont. Het is ook niet ongebruikelijk dat een oude schoolbus, camper of caravan dienst doet als woonruimte. Het leven speelt zich vooral op de veranda of buiten af, niet gek ook met dit weer. Veel schuren worden hier gemaakt van golfplaten.  Aan de ene kant zijn de Kiwi’s ontzettend druk met de natuur, ze scheiden wel 9 soorten afval. Aan de andere kant staan er in hun tuinen oude trekkers, bussen, caravans weg te roesten. Zo in het zonnetje lijkt het wel idyllisch. Je zou het ook een zooitje kunnen noemen. 
We laten de ‘snelweg’ voor wat het is en rijden een stuk binnendoor naar Kohukohu. Als we het terrein van de veerboot oprijden doet deze net de oprijklep omhoog. Hebben wij mooi tijd om een eitje te bakken. Een uurtje later rijden we op de veerboot en 20 minuten later zijn we in Rawene. De route gaat verder langs de westkust door Waipoua Forest. Midden in het bos staat de Large Kauri: de grootste boom van Nieuw Zeeland, ruim 2000 jaar oud, 13 m in doorsnee en meer dan 50 meter hoog. Men is hier erg bang voor ‘Gekkebomenziekte’ die via beestjes overgebracht kan worden en dus moeten we onze schoenen vegen en over een desinfectieapparaat lopen voordat we het bos in kunnen. Een Chinese gids geeft uitleg aan haar groep via een headset en een luidspreker. We bekijken de boom, maken een foto en besluiten dan snel weer door te gaan.  
De route door het bos is prachtig, slingerend en steil heuvel op heuvel af. Bij Dargaville buigen we af van de kust en na een lange dag rijden komen we aan op onze camping in Matakohe. Biertjes en wijntjes smaken goed.  
De volgende dag willen we voorbij Auckland rijden richting het midden van het Noordereiland. Op naar grotten en gloeiwormen. Na 2 uurtjes rijden we over de Auckland Bridge de stad binnen. We hebben nog een wereldstekker nodig en willen een verhaaltje op de blog zetten, dus we gaan naar een industrieterrein aan de snelweg. Daar zitten alle winkels bij elkaar. Eerst de supermarkt, dan naar de AA (ANWB in Nieuw Zeeland) om een adapter die op het NZ stopcontact en onze stekkers past. Daarna gaan we naar een McDonalds, daar is vast wifi zodat we een verhaal en foto’s kunnen uploaden. Wifi is er zeker, maar het is niet best. Na bijna drie kwartier pielen is het gelukt om er een verhaaltje op te zetten. De foto’s laten we even, want het begint Willemien te kriebelen. “Wat heb je dan voor leven, als je hier woont en niks beters te doen hebt dan op zondagmiddag naar de Mc te gaan”. Met piepende bandjes verlaten we de stad.  
We komen in agrarisch gebied aan. Relatief vlakke valleien, groen gras, veel koeien en serieuze boerderijen. Eindpunt van de dag is Waitomo. We zijn hier voor de Glowworm Caves en boeken voor de volgende dag een tubing tour. Na het eten zetten we nog wat foto’s op de blog en lezen de leuke reacties. 
Maandag 4 februari. Wat een bewolkte dag zou worden, begint weer met een stralend warm zonnetje. Veel krijgen we er niet van mee, want we zoeken het vanochtend ondergronds. Waitomo staat bekend om de grotten waarin lichtgevende gloeiwormen leven en waar water doorheen stroomt. We gaan een tour door de grotten doen met tubes, banden gevuld met lucht waarmee we in het water kunnen drijven. Bij het verzamelpunt hijsen we ons in klamme, muffig ruikende maar wel mooi afkledende wetsuits. Rubber laarzen en een helm met hoofdlamp maken de uitrusting compleet. Vervolgens wordt de groep met een busje naar de grotten gebracht. Daar oefenen we eerst in het water springen met de tube. Tijdens de tocht gaan we in de grotten vanaf een paar watervallen naar beneden springen. Achteruit, zittend in de tube land je in het water. We springen vanaf een steigertje in een koud riviertje, ook meteen een mooi voorproefje voor het koude water in de grotten. Na de oefensprong dalen we af de grotten in. Het eerste stuk is smal en bochtig. Gelukkig hebben we geen last van claustrofobie. We klimmen en klauteren over rotsen en door gangetjes, sommige amper groter dan Hains is. Dan is het tijd voor de eerste sprongen. Hakken over de richel, tube onder de kont en achteruit springen, in het donker in het koude water. Eng maar wel heel leuk!  
Na een tijdje lopen en klauteren komen we in een stuk waar het water wat dieper is. We gaan allemaal in de tubes zitten en haken ons aan elkaar vast. De lichten gaan uit en in het donker dobberen we mee met de stroom met boven onze hoofden een sterrenhemel van gloeiwormen. Mystiek! Als we uitgedobberd zijn vertelt de gids ons meer over de gloeiwormen. Eigenlijk zijn het de larven van een uit de kluiten gewassen steekmug. Deze mug heeft totaal geen nut in onze kringloop. Ze kunnen niet eten en sterven dus na een paar dagen. De larven hangen 9 maanden aan het plafond van de grotten. Ze spinnen draden als een spinnenweb, waar insecten invliegen die ze opeten. De lichtjes die wij zien is hun lichtgevende poep. Na 9 maanden worden ze een cocon en na 2 weken komt er een steekmug uit. Die is geen lang leven beschoren. De muggen paren, waarna het mannetje meteen dood neervalt. Het vrouwtje legt haar eitjes en sterft een paar dagen later omdat ze niet kan eten omdat ze geen bek oid heeft. Dus eigenlijk kijken we naar de lichtgevende poep van larven die na 9 maanden en 2 weken eindelijk uitgroeien tot een steekmug, die na enkele uren of dagen weer sterft door uitputting of honger. Dan was het verhaal van de gloeiwormen toch romantischer. 
Na 2 uren klimmen, springen en dobberen verschijnt er weer daglicht. Wat een leuke manier om de grotten te bekijken! Na een soepje en broodje vervolgen we onze weg. We eindigen de dag op een camping net buiten het stadje Matamaka. Wat ons daar brengt…?